Dagelijks gebeuren er in onze sector dingen die te gênant zijn voor woorden, maar waarover niemand echt de noodklok durft te luiden. We weten het allemaal, maar doen het af met een ‘het is nou eenmaal zo’ of ‘dat kost te veel moeite’.
Een onvolledige opsomming van wat mij de afgelopen tijd het schaamrood op de kaken brengt:
Het zijn voorbeelden van voorwaarden en denkbeelden uit vervlogen tijden, waarbij er niet vanuit klantbelang wordt gedacht. Gelukkig zijn er steeds meer hypotheekverstrekkers die het goed doen, maar als sector laten we de anderen nog veel te veel wegkomen met gedrag dat je best kan betitelen als ‘uit de oude wereld’.
Het lijkt wel alsof bij ons collectief de angst regeert. Tegelijkertijd verschuilen velen van ons zich ook achter de status quo en de regels omdat ze bang zijn een verkeerde inschatting te maken. Bang zijn om aangesproken te kunnen worden op een eigen keuze of inschatting.
Ons werk is en blijft toch juist mensenwerk. En gelukkig is geen mens en geen situatie hetzelfde. Laten we daar dan ook naar acteren.
Natuurlijk zijn spelregels cruciaal om met elkaar te bepalen wat goed, misschien goed en wat fout is. Maar laten we vooral ook zelf blijven nadenken, ons gezond verstand blijven gebruiken en met elkaar blijven bepalen wat echt nodig is om het spel echt in het belang van de klant te spelen en afscheid nemen van wat we in de jaren met elkaar verzonnen hebben om nooit een tegendoelpunt te krijgen.
Want je wil niet later in de spiegel kijken en doorhebben dat óók jij niet doorhad dat je in je hemd – of nog minder – stond.
