Banken: vriend of concurrent?

Daar komt bij dat hun ‘advies’ vaak niet meer is dan productverkoop. Dit betekent dat consumenten lang niet altijd het best passende product krijgen. En laten we eerlijk zijn: dat maakt banken niet alleen geldmachines. Ze zijn ook directe concurrenten van onafhankelijke adviseurs – bij wie ze natuurlijk óók in het schap liggen. Ik ben er groot voorstander van dat adviseurs uit zoveel mogelijk labels kunnen kiezen.  

Mijn visie krijgt gelukkig veel bijval, vooral vanuit de onafhankelijke advieswereld. Opvallend genoeg is er ook weerstand. Niet alleen van banken zelf, maar soms ook van adviseurs. Op LinkedIn zie ik berichten waarin banken worden geprezen omdat ze een ‘moeilijke post’ hebben geaccepteerd, het contact soepel is verlopen of een dossier snel is verwerkt. 

Ondertussen groeit het marktaandeel van de grootste bank naar 18%. Dat is een mooie prestatie, daar wil ik natuurlijk niets aan afdoen. Heeft een grootbank de scherpste tarieven of de best passende voorwaarden, dan is het in het belang van de klant dat een adviseur bij hen aanklopt. 

Tegelijkertijd denk ik wel: banken hebben een knipperlichtrelatie met onafhankelijke adviseurs. Soms willen ze maar wat graag samenwerken, dan gaan alle luiken weer dicht. Maar telkens als de deuren opengaan, komen de aanvragen binnen. De vraag is: hoe verstandig is het om je grootste concurrent zo in het zadel te helpen en te houden?